Historisch bekerduel voor DVS’33 bij Achilles Veen

Met Achilles Veen treffen de Ermeloërs een ambitieuze club, dat haar zinnen heeft gezet op de Derde Divisie. Vorig seizoen kende de zaterdaghoofdklasser een uitstekende start, maar die competitie werd na zes ronden abrupt afgeknepen vanwege corona met de ongeslagen groenwitten als koploper. In deze jaargang zijn de ambities hetzelfde, maar is de concurrentie groter. Clubs als DHSC, sc Feyenoord, DUNO, enzovoort hebben dezelfde aspiraties en daar voegde zich ook nog Capelle bij, dat flink inkocht.

 

Trainer John Karelse zag weinig spelers vertrekken en kon dus met een goed ingespeelde selectie aan het seizoen ’21-’22 beginnen. Doelman Jan Schimmel vertrok naar Kozakken Boys, waarvoor Jordy Zielschot gehaald werd bij Blauw-Geel’38, en keeper Jamil Kools ging naar aartsrivaal Roda Boys. Voor de vertrokken middenvelders Theo Martens (vv Dongen) en Bart Westerlaken (DOVO) kwamen Daan Wensink van NAC O21 en Glenn Kools van Unitas. Rechtervleugelverdediger Wouter Verstraaten kwam van South Shields (Eng). Aanvaller Jay-Jay Meierdres kwam over van Unitas. Hij speelde vanaf ’15 nog drie seizoenen bij SteDoCo en was twee jaargangen tegenstander van DVS. Gino Dix verliet DOVO voor een plaats in de spits bij Achilles Veen. De selectie van Achilles Veen valt niet te onderschatten; er zijn veel spelers, die hun jeugd bij een BVO hebben doorgebracht en dan met name Brabantse profclubs. John Karelse zelf was in zijn loopbaan als profvoetballer lang verbonden aan NAC Breda (1986-2000) en speelde daar nog zes jaar in de Eredivisie. Na vier seizoenen in de Engelse Premiership bij Newcastle United en bouwde zijn carrière in Apeldoorn in ’03-’04 af bij AGOVV. Hij bouwde zijn trainersloopbaan ook op bij AGOVV (’03-’04) en NAC als keeperstrainer en vervolgde die bij de Bredase club vanaf ’06 als assistent-trainer en groeide daar door naar tot hoofdtrainer tot zijn ontslag. Vanaf ’15 was hij twee seizoenen werkzaam als trainer bij GOES, twee bij Vlissingen en een seizoen bij Philipine, voordat hij in ’19 bij Achilles Veen aan de slag ging. Inmiddels is bekend, dat de oud-doelman van NAC volgend seizoen niet meer als hoofdtrainer voor de hoofdmacht van Achilles Veen zal staan. Een verschil in inzicht in het beleid voor de toekomst lag hieraan ten grondslag. Zijn opvolger is ook al bekend. Dat wordt Dennis van der Steen, die nu nog eersteklasser Sliedrecht onder zijn hoede heeft.

 

 

De competitie begon teleurstellend voor Achilles met een 1-2 thuisnederlaag tegen Smitshoek. Ook op bezoek bij ARC werd het een nipte nederlaag; 1-0. Vervolgens deed men zich voor eigen publiek met 0-0 tekort tegen Spijkenisse. In Groesbeek volgde de eerste overwinning door de naamgenoot met de toevoeging ’29 met liefst 1-6 te verslaan. (Dezelfde cijfers waarmee DVS Achilles’29 in de uitwedstrijd in de Derde Divisie versloeg.) Het bleek nog niet het gehoopte herstel, want thuis tegen Scherpenzeel (dat in de voorbereiding van het seizoen ook al met 5-3 won van DVS) werden de Veeners door twee strafschoppen geveld (0-2). Ook op bezoek bij toenmalige koploper FC Rijnvogels draaide het uit op een nipte 2-1 nederlaag. Thuis tegen hekkensluiter Rijsoord werd het een zege in extremis. Na de 0-1 achterstand en de gelijkmaker viel de uiteindelijke 2-1 diep in de extra tijd. Ook bij ’s-Gravezande FC wilde het niet lukken en ging men met 3-1 ten onder. Gesterkt door de eclatante bekerwinst tegen gsv Unitas is de hoop op succes groot voor de reis naar Doorwerth, maar ook nu werd er tegen het eveneens teleurstellende DUNO op de valreep met de 1-1 een punt gered. Het verrassend goed opererende Poortugaal had vervolgens in Veen weinig te vertellen en vertrok met een 2-0 nederlaag huiswaarts. In de wedstrijd voor de districtsbeker volgde daarop een 5-2 nederlaag bij eersteklasser Sliedrecht. Vier dagen later hielden de groenwitten op de eigen “Hanen Weide” koploper Zwaluwen uit Vlaardingen met 1-1 in bedwang. In Utrecht was DHSC, dat zelfs nog minder presteerde dan de Veeners, zeer gebrand op de overwinning op Achilles en dat werd een nipte 3-2 nederlaag voor de bezoekers. De tot dusverre tegenvallende resultaten bracht Achilles met 12 uit 12 op de dertiende plaats met slechts drie clubs eronder. Nummer 14, Achilles’29, heeft vijf punten minder, maar Achilles Veen heeft al vijf verliespunten meer dan Scherpenzeel direct daarboven en vier meer dan DHSC. De club moet na de winterstop dus zien aan te haken bij de middenmoot en hopen op een goede derde periode.

 

Na de goede maand oktober, waarin DVS ongeslagen bleef en de aansluiting met de top weer gemaakt leek te worden na de winst op ACV, volgden toch weer twee wedstrijden met puntverlies. Ondanks het vele balbezit in de eerste helft en de echter druk in de tweede helft tijdens de uitwedstrijd tegen SteDoCo trokken de geelzwarten toch met een 3-1 nederlaag terug naar Ermelo. Bij de inhaalwedstrijd in en tegen Barendrecht bleek de 0-1 voorsprong in de eerste helft niet voldoende voor de zege. De thuisclub kwam terecht terug tot een 2-1 voorsprong, maar daarna rechtte DVS de rug en kwam verdiend op 2-2. Het onthouden van een penalty voorkwam daarbij, dat de Ermeloërs mogelijk met de volle buit de Rijnmond verlieten.

 

 

Waar het Achilles Veen moeizaam verging in de competitie, liep het goed in de beker. Aangezien de Brabanders net als DVS vorig seizoen al geplaatst waren voor het hoofdtoernooi van de KNVB Beker (De Ermeloërs door de 0-1 winst bij DOVO en Achilles Veen door de 2-0 zege op cupfighter Gemert), stroomden beide clubs in de tweede voorronde pas in. Daarin ontvingen de Veeners eersteklasser DTS Ede. Het werd op “De Hanen Weide” een zwaarbevochten 3-2 overwinning voor Achilles. Daar was zelfs een verlenging voor nodig. Dat had DVS ook nodig tegen Tweededivisionist Noordwijk, dat in Ermelo na een 2-0 tussenstand terugkwam tot 2-2. Strafschoppen moesten er aan te pas komen en die namen de geelzwarten beter. Vervolgens kregen de Ermeloërs bezoek van FC Eindhoven, de toenmalige nummer 8 uit de eerste divisie. In een wedstrijd, waarin niemand bij de geelzwarten verzaakten, hadden doelman Daan Huiskamp en Benjamin Roemeon nog wat extra’s. De laatste scoorde vroeg in de eerste helft en kort na de rust en de goalie capituleerde pas in de extra tijd voor de enige maal.

 

De runner up uit de Derde Divisie Zondag werd in Veen door Achilles bij de strot gegrepen. De 2-0 ruststand was dan ook volledig verdiend en met nog eens twee doelpunten na de thee werd het uiteindelijk 4-0. Remon Koenen was met twee treffers en een assist de gevierde man. Achilles Veen maakte zeker een heel goede indruk tegen deze een klasse hoger spelende tegenstander.

 

Voor geen van beide clubs is het de eerste keer, dat zij het hoofdtoernooi van de KNVB bereikte. De Brabanders deden dat eenmaal eerder en DVS na de groepsfase in 1999-2000 nog viermaal.

In ’92-’93 werd DVS na de 1-4 thuisnederlaag door Noordwijk uit het hoofdtoernooi gehouden. Als winnaar van de Districtsbeker Zuid 1 in ’93-’94 kwalificeerde Achilles Veen zich voor de voorronde in ’94-’95. Bij hsv Hoek werd het 1-1, waarna de Zeeuws-Vlamingen de penalty’s beter namen. Het waren de jaren, dat de groenwitten op het hoogste niveau flink aan de weg timmerden. In ’96-’97 kwam het op “De Hanen “Weide” weer op strafschoppen aan in de voorronde en die nam het Amsterdamse AFC beter. In ’97-’98 liet Capelle het met 1-3 in Veen niet zover komen en bekerde zelf verder. Een aantal seizoenen werd de KNVB Beker begonnen in een groepsfase. Zo kreeg DVS in ’99-’00 als laatste door overname het laatste ticket voor het toernooi en werd ingedeeld met FC Groningen, Heracles en zondaghoofdklasser Appingedam (aan wie de geelzwarten dat ticket te danken hadden). Een naïef DVS stond halverwege de wedstrijd in het Oosterpark-stadion al met 9-0 achter en bij 10-0 maakte Martijn van Panhuis het eerste doelpunt tegen een BVO in het bekertoernooi. Ook de wedstrijd in de schaduw van het in aanbouw zijnde Polman-stadion in Almelo tegen Heracles ging al met een meer realistische wedstrijdinstelling met 3-0 verloren. De thuiswedstrijd tussen de twee hoofdklassers was om des keizers baard; Appingedam won met 1-4. In ’08-’09 mocht Achilles Veen nog weer eens een poging wagen met een bezoek aan de huidige competitiegenoot Achilles’29. Als eersteklasser moest men de zondaghoofdklasser met 3-1 voor laten gaan. Bij DVS begon de bekerkoorts te ontbranden in de districtsbeker (met ondermeer 2-1 winst in de kwartfinale tegen Achilles’29) waardoor de geelzwarten Topklasser AFC ontvingen in de voorronde. Tegen de verhouding in wonnen de Amsterdammers op de Veluwe met 0-1. Het jaar erop kon het Hoornse Hollandia DVS niet tegenhouden en mocht het in de eerste ronde aantreden tegen Go Ahead Eagles. De Ermeloërs gingen van eigen kracht uit, maar verloren wel met 0-3 van de BVO.

 

 

Als kersverse Topklasser mochten de geelzwarten nog niet deelnemen, maar in ’16-’17 plaatsten zij zich ten koste van AZSV (4-1) voor het hoofdtoernooi van de KNVB Beker. DVS kon helaas niet stunten tegen PEC Zwolle, dat in de Eredivisie nog op de eerste zege wachtte. Met 1-4 bleven de Ermeloërs ook nu steken in de eerste ronde. Achilles Veen stootte in die jaargang wel door naar het hoofdtoernooi door in de Achterhoek RKZVC met 1-4 te kloppen en daarna het Haagse HBS met 2-3 aan de kant te schuiven. Achilles Veen ontving in de eerste ronde toenmalig Tweededivisionist VVSB, dat nog niet wist, dat het door het bereiken van de halve finale landelijke voetbalhistorie zou schrijven. De Noordwijkerhouters waren met 1-4 een maatje te groot voor Achilles. Een jaar later zette Quick Boys de Ermelose competitiegenoot met 1-2 de voet dwars. In ’18-’19 had DVS in Oldenzaal weinig moeite met Quick’20 (2-6) en werd het in een waar cupduel in Groesbeek tegen Tweededivisionist De Treffers na verlenging 1-2 voor de Ermeloërs. Dat resultaat bracht het net uit de Eredivisie gedegradeerde Roda JC naar Ermelo. Het zat de BVO bepaald mee in die wedstrijd, die met 0-6 in Kerkraads voordeel beslist werd. Vervolgens liet DVS zich in ’19-’20 met 1-1 en een verloren strafschoppenserie de weg versperren naar de tweede voorronde door het Haagse Quick. In de vorige jaargang kon zondagderdedivisonist Dongen DVS in Ermelo geen problemen bezorgen (3-1) en trokken de geelzwarten met veel moeite bij DOVO een voor rust verkregen 0-1 voorsprong over de streep, maar Willem II hoefde vanwege de coronabeperkingen niet naar Ermelo af te reizen. Achilles Veen had zelf weinig moeite met streekgenoot WNC en ging na de 5-0 door naar de tweede voorronde. De Veeners toonden zich een goede cupfighter door op de eigen “Haanen Weide” Derdedivisonist Gemert met 2-0 terug te wijzen. Achilles Veen hoefde vervolgens niet meer op bezoek bij Barendrecht.

Profclubs stonden er tot dusverre nog niet op het menu van Achilles Veen in het hoofdtoernooi van de KNVB Beker, maar duidelijk is, dat de groenwitten zich in cupduels tegen hoger geklasseerde tegenstanders goed kunnen weren met de meest recente 4-0 winst op Unitas als bewijs. Maar ook DVS doet met de wedstrijden tegen Tweededivisonist Noodwijk (2-2 en winst na strafschoppen) en FC Eindhoven goed van zich spreken. In Veen mag er dus op donderdag 16 december een echte bekerwedstrijd verwacht worden, ook al is het zonder publiek. Op papier is de Ermelose Derdedivisonist natuurlijk favoriet, maar Achilles Veen kan zich heel goed opladen voor dit soort duels. Ook de geelzwarten zijn tegenwoordig bezeten van de cupkoorts. Het bereiken van de achtste finales zal voor beide clubs een prachtig nieuw hoofdstuk in de clubgeschiedenis zijn, maar dat is slechts voor een van beide weggelegd.

 

 

Naast Achilles Veen, de enige Hoofdklasser die nog in het toernooi vertegenwoordigd is, en DVS’33 Ermelo zitten er nog zes amateurverenigingen in de ‘grote’ beker, waaronder twee competitiegenoten van de geelzwarten. Barendrecht had een droomloting met Ajax. Voor de Derdedivisionist is het wellicht helemaal triest, dat het duel in de Johan Cruyff Arena zonder publiek gespeeld moet worden. Gelukkig zijn alle beker wedstrijden live te zien. Dit duel wordt woensdagavond vanaf 21:00 uur gespeeld. Harkemase Boys ontvang drie uur eerder RKC. Waar het voor de Barendrecht normaliter een mission impossible is, kunnen de Harekieten in staat geacht worden tot een stunt. Gemert moet op dinsdagavond hopen, dat het bij ADO niet te maken krijgt met een Haags kwartiertje en zelf net zoals Sparta Nijkerk lang mee kan blijven doen in de wedstrijd. FC Emmen krijgt diezelfde dag bezoek van Excelsior Maassluis en zal zich zeker nog herinneren, dat het in ’18-’19 nog uitgeschakeld werd door ODIN’59. Eric Meijers trok zelf nog Spakenburg als tegenstander van Telstar, maar mag die wedstrijd na zijn ontslag als trainer niet meer meemaken. Donderdag komt De Treffers in het Friese Haagje in actie tegen sc Heerenveen. De overige wedstrijden in de tweede ronde zijn op dinsdag PEC Zwolle-MVV, NAC-FC Utrecht, op woensdag FC Twente-Feyenoord, AZ Heracles, Vitesse-Sparta Rotterdam, Excelsior-FC Groningen, Go Ahead Eagles-Roda JC, PSV-Fortuna Sittard en op donderdag nog sc Cambuur-NEC.

 

Veen ligt in de gemeente Altena in het Land van Heusden en Altena. Het gebied kwam in 1815 bij Noord-Brabant gevoegd, maar hoorde daarvoor ook al perioden bij het departement Holland. Dat verklaart ook, dat de streek een sterk protestante inslag heeft. Dat is ook merkbaar in het voetbalpalet, dat ook in het zaterdagvoetbal furore maakte. Kozakken Boys uit Werkendam is daar de meest bekende club van, maar ook Altena uit Nieuwendam was in de 60-er jaren een gerenommeerde club. Ook Achilles Veen is al decennialang een landelijk bekende zaterdagclub.

Veen was tot ’73 nog een zelfstandige gemeente, maar werd daarna samengevoegd met Aalburg. In 2019 volgde nog een gemeentelijke herinrichting door de samenvoeging van Aalburg, Werkendam en Woudrichem. Werkendam is met 12000 inwoners de grootste kern van de grootste gemeente van Noord-Brabant qua oppervlakte met Almkerk als bestuurlijk centrum. Veen telt een kleine 3000 inwoners. Het dorp ligt aan de afgedamde Maas met direct daar tegenover het Gelders Aalst.

 

Het dorpje Veen kende voor maart 1932 nog geen voetbalvereniging, althans een die georganiseerd in competitieverband voetbalde. In die maand werd Achilles opgericht (nog zonder toevoeging van de plaatsnaam). Er werd overigens nog anderhalf jaar gevoetbald buiten een voetbalbond, maar in oktober 1933 sloot men zich aan bij Samenwerking Ons Streven. Die regionale, neutrale bond werd toen opgericht met het doel om uitsluitend op de zaterdag winter- en zomercompetities te organiseren. Daar kreeg de vereniging te maken met clubs als WVV en SVW uit Werkendam, Stormvogels uit Woudrichem, NOAD en Wilhelmina uit Wijk en Aalburg, LONGA uit Heusden en Sparta uit Andel. Dat waren de clubs uit het Land van Heusden en Altena bij deze bond, maar ook verenigingen aan de andere kant van de natuurlijke grens, de Afgedamde Maas sloten zich hierbij aan, namelijk de Gelderse clubs De Zwaluwen uit Brakel, Voorwaarts uit Aalst, DOS uit Nederhemert, DVO uit Kerkwijk en GVV uit Gameren. Die clubs uit de Bommelerwaard hadden een sterkere binding met Brabant. Ter vergelijking; DVS, dat in 1933 ontstond uit EFC en Ajax, kwam uit in de 1e klasse van de CNVB/West-Veluwe en had maar vier tegenstanders. De twee voorgangers van de geelzwarten stapten na een enkel seizoen in de zaterdagmiddagcompetitie Veluwe van de UPVB over die christelijke voetbalbond. Veel van die verenigingen uit de SOS bestaan nog steeds, al dan niet met een toevoeging van het oprichtingsjaar of een plaatsnaam of met een naamswijziging. Zo is het Werkendamse SVW nu bekend als Kozakken Boys.

Achilles werd in haar tweede seizoen in de SOS kampioen. In ’35 ging deze bond op in de Brabantse Voetbal Bond, zodat Achilles haar naam wijzigde in vv Veen. Ook in de BVB vierde de club in het tweede jaar (1937) een kampioenschap. Ter vergelijking; parallel aan de Veense club behaalde ook DVS in haar vroege jaren kampioenschappen in de CNVB. De wereldwijde economische crisis van de 30-er jaren nam een dergelijke omvang aan, dat veel inwoners van het dorp hun werk elders zochten of via de werkverschaffing ver van huis te werk gesteld werden. Dan was men soms zes weken achtereen van huis. Uiteindelijk ging vv Veen er in 1939 financieel aan onderdoor. In dat jaar werd het (vanwege wanbetalingen) geroyeerd door de BVB. Aan de crisis kwam een eind door het uitbreken van de tweede wereldoorlog, maar ook dat zijn moeilijke jaren voor het voetbal. Ter vergelijking; DVS komt na de fusie van alle voetbalbonden uit in de zaterdagmiddagcompetitie van de Afdeling Utrecht en veroverde daar in ’42 niet alleen het kampioenschap in de eigen 1e klasse, maar ook van de hele afdeling.

 

Het leek erop, dat het land spoedig bevrijd zou worden na de invasie van de geallieerden in Normandië in begin juni 1944. In de omliggende plaatsen van Veen werd nog steeds competitie gespeeld en de hang naar het spelletje was ook daar nog steeds aanwezig. Het zuiden van het land zou ook al bevrijd worden voor de winter van ’44, maar het perspectief op de bevrijding leidde al tot de heroprichting van een voetbalclub in Veen. De naam werd opnieuw Achilles, maar nu met de toevoeging Veen. Het is dan 7 juni 1944. Er werd tevens weer gekozen voor de clubkleuren groen en wit. Er werd echter volop gevochten in het land van Heusden en Altena, zodat er van voetbal nog niet veel kwam. Het hele land was inmiddels bevrijd, toen Achilles Veen met andere regionale verenigingen eind mei begin juni 1945 deelnam aan de Bevrijdingsbeker, georganiseerd door Kozakken Boys en de groenwitten. Daarin werd de derde prijs gehaald.

 

In ’45-’46 kon er weer in competitieverband gevoetbald worden. De provincie Brabant kende weinig zaterdagclubs, dus waren de verenigingen in het Land van Altena aangewezen op “Holland”. Achilles was na de fusie van alle voetbalbonden met de KNVB nu ingedeeld in de Afdeling Dordrecht en kreeg naast oude bekenden te maken met andere clubs, zoals SteDoCo. Titels werden er nog niet behaald, maar het aanstellen van een trainer in ’54 leidde wel direct tot het kampioenschap in 1e klasse van de Afdeling en Achilles promoveerde voor de eerste keer naar de 4e klasse KNVB en ontmoette onder andere tegenstanders als ASWH en Heerjansdam. Daar eindigde de club op een voorlaatste plaats. Die voorlaatste plaats was een jaar later in een andere omgeving met tegenstanders als Capelle en Spijkenisse niet genoeg om zich in de 4e klasse te handhaven. In de 1e klasse van de Afdeling kwam het weer oude bekenden tegen. Het waren moeilijke jaren voor de club, zowel sportief als in ledenaantal. Ook het bestuur trad af. Met een trainerswissel werd geprobeerd de weg omhoog weer in te slaan. In ’58 werd nog wel een beslissingswedstrijd afgedwongen, maar die ging verloren, zodat promotie uitbleef. Ter vergelijking; DVS kende steeds een niveau hoger eveneens een roerige periode met degradaties in ’56 en ’58 uit de 3e klasse KNVB in Oost en daartussen nog een rentree. Het jaar erop hadden de Veeners ondanks het kampioenschap een promotiewedstrijd nodig en weer lukte het niet. Het kon nog slechter in ’66 zakte Achilles verder weg naar de 2e klasse Afdeling.

 

Liefst vijftien seizoenen waren de groenwitten verstoken van voetbal op KNVB-niveau. Ter vergelijking; DVS keerde in ’63 terug in de 3e klasse (waar toen sinds ’60 een 2e klasse boven zat) en begon aan het “eeuwig derdeklasserschap”, dat tot ’77 zou duren. Met de promotie naar de 4e klasse in ’70 keerden ook derby’s terug tegen Altena, Heukelum en Wilhelmina’26, waarin Achilles in de middenmoot eindigde. De Veeners groeiden in vier jaar naar de 3e klasse toe met het kampioenschap en namen meteen weer afscheid van Roda Boys uit Aalst. Er dienden zich wel weer derby’s aan tegen Altena, Woudrichem, Sleeuwijk en NOAD’32. De aartsrivaal uit Aalst voegde er zich een jaar later weer bij. Roda Boys stak de groenwitten in ’79 zelfs voorbij. Ter vergelijking; DVS keerde na twee seizoenen 4e klasse in ’79 weer terug in de 3e klasse en was wellicht nog onwetend over het bestaan van Achilles Veen wel evenknie. De Ermeloërs liepen met de titel in ’80 door naar de 2e klasse, waar het slechtst een seizoen vertoefde en in het jubileumjaar zelfs verder wegzakte naar de 4e klasse. Achilles Veen kreeg in ’82-’83 voor een jaargang weer gezelschap Roda Boys, dat meteen weer terugkeerde naar de 2e klasse. De Veeners moesten zelf nog tot ’88 wachten, eer de stap naar de 2e klasse gezet werd. Ter vergelijking; DVS zette vanaf ’85 de weg omhoog in met vervolgens kampioenschappen in ’87 en ’88 richting de 1e klasse; het summum in het zaterdagvoetbal. In de 2e klasse ontmoette Achilles niet alleen oude bekenden als Altena en Wilhelmina’26, maar ook hsv Hoek, dat kampioen werd. Tot ’93-‘94 zou de 2e klasse ook het speelterrein blijven. In ’90-’92 kreeg Achilles niet alleen met Roda Boys te maken, maar ook met de grootmacht uit de eigen regio, Kozakken Boys, dat een de degradatie uit de 1e klasse in een jaar weer ongedaan zou maken. Het seizoen daarop draaiden de groenwitten goed mee, maar moesten zij Hoek en Roda Boys toch voor laten gaan. De groei zat er echter al in met een tweede plaats in ’93 en een kampioenschap in ’94. Ter vergelijking; DVS verliet het hoogste podium na het debuut in ’88 na twee seizoenen weer om in een jaar terug te keren en in ’91-’92 in de 1e klasse bijna kampioen te worden (tweede achter ACV, maar voor IJsselmeervogels); de hoogste eindklassering voor de geelzwarten ooit op het hoogste platform in het zaterdagvoetbal.

 

De historische promotie voor de Veeners naar de 1e klasse betekende tevens de eerste kennismaking met DVS, maar wellicht spraken opponenten als streekgenoot Kozakken Boys, GVVV en DOVO meer aan dan de Ermeloërs. Het zou een prachtig debuut worden voor de groenwitten op dit niveau. De eerste kennismaking tussen de twee opponenten in de tweede ronde van de KNVB Beker was al vroeg in het seizoen, namelijk in de derde speelronde. Achilles had al twee overwinningen op zak (1-2 bij WHC en 2-0 tegen Valleivogels), terwijl de geelzwarten pas een punt hadden (3-3 bij Valleivogels en 0-2 thuis tegen Kozakken Boys). In Veen won de thuisclub, waarmee het als enige 6 punten uit 3 wedstrijden vergaard werden (tot en met ’95-’96 gaf een overwinning twee punten). Trainer Steef van de Oosterkamp probeerde er bij DVS een ander soort voetbal in te krijgen en zag in Veen, dat dat nog niet gelukt was. Met veel snelheid in de ploeg was Achilles gevaarlijk in de omschakeling. De Brabanders benutten die mogelijkheden ook door een treffer van Robert Versteeg na twintig minuten en dezelfde speler zette zijn club kort na de rust ook op 2-0. Toen was de wedstrijd al wel gespeeld. Na de 3-0 van Tonny van Tilburg in de 55e minuut maakte Ernest Ligthart er een kwartier voor tijd nog 3-1 van. Drie nederlagen op rij wierpen de groenwitten vervolgens terug, terwijl DVS met drie zeges klom. Door de 3-1 overwinning op DOVO bleef Achilles de Ermeloërs nog voor. Na acht speelronden stonden de Veeners en DVS met 10 uit 8 gelijk achter koploper Rozenburg, alleen was het doelsaldo van de Brabanders beter. Op de dag dat Achilles Veen streekgenoot Kozakken Boys met 1-0 versloeg, klopte DVS de lijstaanvoerder in eigen huis met 0-1 en naderden zij Rozenburg tot op een punt. In ronde 10 passeerde DVS na de 3-2 zege op GVVV de Veeners, die bij Bennekom met 1-1 gelijk speelden. En ronde later stonden de twee clubs weer gelijk na de 1-1 van Achilles Veen tegen VVGZ, terwijl de geelzwarten in Veenendaal tegen een zeperd van 7-1 aanliepen tegen DOVO. Ook de koploper morste een punt. Doordat de groenwitten in ronde 12 met 1-1 de punten deelden met hekkensluiter Excelsior Maassluis, Rozenburg niet in actie kwam en DVS bij WHC won met 0-1, waren de Ermeloërs de nieuwe koploper. Die verspeelden de geelzwarten in ronde 13 weer door de 1-1 thuis tegen Capelle, terwijl Achilles GVVV met een duidelijke 4-1 terugstuurde naar “Panhuis”. Daarmee waren de Veeners winterkampioen met een punt voorsprong op DVS en twee op Kozakken Boys. Aangezien het na de hervatting van de reguliere competitie op 21 januari 0-0 bleef tussen Achilles en WHC en DVS met 2-0 van Valleivogel won, namen de geelzwarten de koppositie weer over van de Veeners. Speelronde 15 ging er in haar geheel uit, zodat de volgende speeldag op Veluwse bodem een echte topper kende in de 1e klasse B; het treffen tussen DVS en Achilles Veen. Een opportunistisch spelend DVS nam in de eerste helft nog wel een 1-0 voorsprong door een kopbal van Jan van den Berg, maar de groenwitten voetbalden in de tweede helft beter en kwamen in de 66e minuut via Sjaak Hoeve langszij. Beide clubs gaven elkaar dus niets toe met 1-1.

 

 

Kozakken Boys profiteerde daar met een 6-0 zege op Bennekom dankbaar van en nam op doelsaldo de eerste plaats over van de Ermeloërs. Die gedeelde koppositie mocht DVS met 23 uit 17 nog even vasthouden, tot de Werkendammers op 25 februari hun inhaalwedstrijd bij VVGZ gelijk speelden (1-1), terwijl Achilles Veen op drie punten volgde. Kozakken Boys trok de topper op “De Vierling” tegen de Ermeloërs met 2-1 naar zich toe, terwijl Achilles zich in Scherpenzeel met 0-2 te sterk toonde tegen Valleivogels. De top-3 bleef hetzelfde, maar de Veeners naderden DVS weer tot op een punt. Beide bekertegenstanders van donderdag 16 december leden nog puntverlies en stonden na twintig ronden derde en vierde, waarbij de club uit Veen het beste doelsaldo had. Achilles bleef de race met Kozakken Boys en Rozenburg nog volhouden, terwijl de Ermeloërs afhaakten door nederlagen tegen lagere goden. Sterker nog, de groenwitten namen de koppositie op basis van doelsaldo weer in, nadat Kozakken Boys in Werkendam in de directe confrontatie met 0-3 teruggewezen werd. Vanaf speelronde 22 werd het ook een ‘pas de deux’ tussen de Werkendamse grootmacht en Achilles Veen. In de slotronde liet Achilles Veen, dat de dans met een punt voorspong op de ‘Kozakken’ leidde, het thuis tegen het al gedegradeerde Excelsior M afweten met 0-0, terwijl de Werkendammers in Rozenburg met 0-4 wonnen. DVS, dat al wat afgezakt was moest na de 0-0 tegen WHC de zesde plaats nog afstaan aan DOVO. Historisch gezien verrichtte Achilles Veen met een tweede plaats een prachtige prestatie, maar het zou in Veen toch als verlies gezien zijn. Het was de enige keer, dat DVS de groenwitten in competitieverband (en überhaupt) tegenkwamen.

 

Net als DVS in ’92 zouden de Brabanders nooit meer zo hoog eindigen op het hoogste niveau, hoewel men het jaar daarop achter kampioen Hoek en runner up DOVO, maar voor Spakenburg en Kozakken Boys, als derde finishte. Achilles zat toen in een stabielere fase dan de geelzwarten. Die degradeerden in ’96 van de 1e klasse naar de 1e klasse (door de reorganisatie in het amateurvoetbal, waarbij het hoogste niveau in navolging van het zondagvoetbal omgedoopt werd in Hoofdklasse. De Ermeloërs pendelden vanaf ’96 tot ’03 heen en weer tussen de 1e – en de Hoofdklasse, terwijl Achilles de vorige eeuw uit voetbalden als Hoofdklasser.

 

In ’01 kwam er bij Achilles Veen een einde aan de status van Hoofdklasser. Ook nu deed de laatste overwinning van het eveneens weggezakte Kozakken Boys de club de das om. De streekgenoot eindigde twee punten boven de Veeners, die nog wel een herkansing kregen, maar die ging verloren tegen Spijkenisse (2-5). Nog één jaargang (’03-’04) zouden de groenwitten op het hoogste podium acteren, toen zij met een voorsprong van liefst vijftien punten (met drie punten per overwinning inmiddels) op de eerste plaats eindigden voor aartsrivaal Roda Boys. De Hoofdklasse bleek nu met slechts drie zeges en evenveel gelijke spelen uit 26 wedstrijden een brug te ver en men nam als hekkensluiter afscheid van de hoogste klasse in het zaterdagvoetbal. In de 1e klasse keerde de derby tegen Roda Boys voor zeven jaargangen terug en Achilles maakte daar door het kampioenschap in ’11 een einde aan. Met een zesde plek een jaar eerder kwam men tekort om gebruik te maken van de versterkte promotieregeling in verband met de invoering van de Topklasse in ’10. Dat had DVS wel gedaan, nadat in ’03 een einde was gekomen aan het pendelen tussen Hoofd- en 1e klasse. Sinds de promotie speelde Achilles ook weer onafgebroken in de Hoofdklasse. DVS verliet datzelfde niveau door het kampioenschap in ’15 en dong in de Topklasse zelfs lang mee voor promotie naar de Tweede Divisie. Het werd met een zevende plaats in ’16 bij de Derde Divisie. De vierde plaats was voor Achilles in ’16 niet genoeg om mee te doen voor een ticket voor de Derde divisie en daar liggen wel de ambities van de club. De elfde plaats in ’18-’19 vormde wat dat betreft wel een dissonant en de twee coronaseizoenen hielden Achilles Veen sowieso buiten de deur. De concurrentie was ook wel groot in de Hoofdklasse A met tegenstanders als DHSC en sc Feyenoord, terwijl Sportlust’46 op het juiste moment de koppositie innam en een van de drie vacatures (door het terugtrekken van de twee Jong-elftallen van BVO’s en de vrijwillige degradatie van ONS Sneek) in de Derde Divisie Zaterdag mocht invullen. Dan moest het maar in ’20-’21 gebeuren en na zes speelronden leidde Achilles Veen na vijf overwinningen en een gelijkspel. Alleen tegen Jodan Boys werden met 1-1 punten verspeeld, maar concurrent DHSC werd met 4-1 hardhandig teruggestuurd naar de Domstad. De competitie werd na zes speelronde echter abrupt afgebroken. Geen succesvol seizoen voor de groenwitten dus, die nu moeten hopen op het seizoen ’21-’22.