Seizoen 1933-1934

De nieuwe club DVS (toen nog zonder het toevoegsel ’33) nam deel aan de competitie, die de Christelijke Nederlandse Voetbal Bond (CNVB) voor het eerst uitschreef voor dat deel van de Noordwest-Veluwe van Nijkerk tot en met Harderwijk. Vanzelfsprekend was dat nog niet, want de twee fusiepartners, EFC en Ajax kwamen een jaar eerder nog uit in zaterdagmiddagcompetitie (ZMC) van de Utrechtsche Provinciale Voetbal Bond (UPVB). Die bond had haar vleugels naast de eigen provincie uitgespreid over ’t Gooi en dat gedeelte van de Noordwest-Veluwe, waar competitievoetbal op de zondag niet mogelijk was vanwege enerzijds godsdienstige redenen en anderzijds bezwaren van de clubs voor te hoge (reis)kosten. Veel stelde die competitie in de UPVB met vijf deelnemende clubs nog niet voor. Naast EFC en Ajax waren dat Entre Nous en HVC uit Harderwijk, alsmede HGM uit Putten. EFC eindigde daarin als laatste en Ajax was de grootste belager van de Harderwijker Voetbal Club, die ook kampioen werd. Bovendien lonkte er als voorbeeld van Nunspeet en noordelijker een wellicht meer aantrekkelijke competitie georganiseerd door de CNVB. Daar werd de kar getrokken door steden als Zwolle en Kampen, waar het zaterdagvoetbal opbloeide met clubs als CSV en Be Quick (beide van 1928) uit de provinciehoofdstad en Go Ahead en DOS uit Kampen. Daarnaast ondermeer twee clubs uit Elburg (Quick en Elburger Boys) en het Nunspeetse Volharding.

Overstap naar CNVB

De clubs uit de Veluwse ZMC van de UPVB stapten na een jaar gezamenlijk over naar de CNVB. Dat had veel minder te maken met een principiële keuze voor die christelijke bond, maar meer met onvrede over de competitie in de Utrechtse bond. Zo belegde HVC in augustus 1933 een ledenvergadering om te kiezen voor de, (uiteraard) zaterdagcompetitie bij de CNVB of voor de UPVB op zondag. Met vier stemmen tegen kozen vijftien aanwezigen van de Harderwijkers voor de zaterdag. Het was nog voor de fusie van EFC en Ajax. Daar stemde EFC uiteindelijk in met de fusie, omdat zondagvoetbal binnen de gemeentegrenzen van Ermelo definitief van de baan leek. De UPVB belegde nog wel een vergadering in het Oranje Hotel te Ermelo (op de locatie  van later de Gelderblom en nu Peacock’s) in een poging om de clubs terug te laten keren naar zaterdagmiddagcompetitie van die neutrale bond. Ajax informeerde zelfs nog naar de competitie-indeling, maar daar kon de UPVB toen geen uitsluitsel over geven. Het zou duidelijker zijn, als HVC, HGM, Sparta en NAS ook weer in die ZMC zouden uitkomen. De keuze voor de CNVB, die hard aan de weg timmerde en veel propaganda voerde, was dus voor de nieuwe Ermelose club DVS vooral pragmatisch.

De fusie tussen EFC en Ajax
De fusie kwam dus tot stand, nadat EFC de hoop om op zondag te kunnen voetballen definitief had laten varen. ‘In lijn’ was dat de oudste vereniging in het dorp. Die lijn liep vanaf de Ermelosche Voetbal Club (EVC) van 1901. Die vereniging fuseerde in 1915 met Allen Weerbaar tot Veluvia en wijzigde de naam in 1917 in Ermelosche Football Club (EFC). Omdat zonder competitievoetbal de voetballers vooral aangewezen waren op onderlinge ontmoetingen met andere plaatselijke clubs en andere verenigingen in de directe regio, bestonden er meerdere clubjes in Ermelo. Twee andere clubs, Sparta en (Be Quick) zagen jaarlijks spelers vanwege studie elders vertrekken en kozen in april 1932 voor de samensmelting tot Ajax. Dein naam was bedacht door geboren Amsterdammer Joop van Zoelen sr. EFC ontwaakte in datzelfde jaar uit haar slaap op initiatief van oudere voetballers in het dorp. Zij vonden het jammer, dat het voetbal zo verdeeld was. Het zorgde voor een nieuwe opleving van EFC, hoewel daarnaast ook Ajax bleef bestaan. Tevens bestond er nog een vereniging onder de naam Ermelosche Boys, maar dat kwam vooralsnog niet in competitieverband uit. Een fusie tot een grotere sterkere voetbalvereniging bleef de gemoederen in Ermelo wel bezighouden en die werd een feit op 1 september 1933. Althans, dat is de officiële oprichtingsdatum van Door Vereeniging Sterk, afgekort tot DVS en nog zonder toevoeging. De club begon met 91 leden, verdeeld over 54 senioren en 37 junioren. De geelzwarten gingen met drie seniorenelftallen de competitie in, wat ook de bedoeling was voor het juniorenteam.

Het allereerste eerste elftal bestond uit de volgende personen: H. van Putten, E. Pieper, A. v.d. Geest, H. v.d. Beek, L. Bakker, D. v.d. Berg, J. Sliep, E. Kamphorst, K. van Putten, F. Kamphorst, J. Groothuis en J. van Zoelen komen van Ajax. Van EFC komen onder andere E. Townsend, W.Townsend, J. Townsend, J. Tomassen, G. Boute, B. van Buuren, B. van Barneveld, B. van Eikenhorst, A. Koning en D. van Beek. Geheel links staand dhr. H.van Beek, die een zeer gewaardeerd scheidsrechter was in de regio en zowel in de UPVB als in de CNVB floot.

Het allereerste bestuur werd gevormd door de heren F. Goote (voorzitter), L. Bakker (secretaris) en J. Sliep (penningmeester). De elftalcommissie, die verantwoordelijk was voor het samenstellen van de elftallen en de opstellingen, bestond uit de heren J. Tromp, A.O. Stolk en F.J. Wiedenhoff sr.

Voorbereiding

Voor aanvang van de competitie in de nieuw gevormde Afdeling XI (West-Veluwe) van de CNVB had DVS in een aantal partijtjes al aangetoond over een sterk ploegje te beschikken (o.a. tegen Volharding uit Nunspeet). Als oefenwedstrijd werd HVC nog aangevraagd en de vraag was, of de Ermeloërs nu wel van de Harderwijkers konden winnen. Het werd echter nog een zege voor de regerend kampioen uit Harderwijk. Hiermee was dus de grootste concurrent van de geelzwarten genoemd. De Harderwijker Voetbal Club was in 1931 opgericht, maar als rode draad door de historie van die vereniging liep de veldenproblematiek. Het Nijkerkse Sparta was een andere concurrent. Ook die club was opgericht in 1931 en is nog steeds een tegenstander van DVS. De naam van de Puttense voetbalvereniging HGM dook al in 1922 op als lid aan de Noord Veluwsche Voetbal Bond (waar ook EFC toe behoorde) in een poging om een competitie op de zaterdag van de grond te tillen. De Puttenaren speelden ook nog met Ajax en EFC in de ZMC van de UPVB in ’32-‘33. Er was gehoopt op deelname van de drie clubs uit Spakenburg; NAS, SFC en Windvogels (nu sv Spakenburg). De Spakenburgsche Football Club (van 1932) noteerde tegen DVS nog wel eens een 10-0 nederlaag, maar dat moet dan een van de laatste stuiptrekkingen geweest zijn, want die club hield in september 1933 op te bestaan. Het NAS van 1932 had bij lange na nog niet de faam, die het onder de latere naam IJsselmeervogels wel zou krijgen, maar die Spakenburgse club stond wel aan de aftrap van de Afdeling XI (West-Veluwe) van de CNVB.

Verloop competitie

Het verloop van de competitie werd niet helemaal duidelijk aan de hand van de bekende (gepubliceerde) uitslagen. Wellicht speelde ook de status van die competitie een rol. In Apeldoorn (Afd. X) was men al eens begonnen met een proefcompetitie. Met vijf clubs was de competitie in de Afd. XI dan ook beperkt. De clubs verzochten daarom ook om een ‘tusschencompetitie’ en de uitslagen van die twee liepen nog al door elkaar. De kranten besteedden wel aandacht aan het voetbal door de ingezonden verslagen van de clubs te plaatsen, maar daaruit werd niet altijd duidelijk, of het om de wintercompetitie, de tussencompetitie of een vriendschappelijke wedstrijd ging. Aan die tussencompetitie nam NAS geen deel, maar werd er wel gevoetbald tegen toenmalige gemeentegenoot Volharding uit Nunspeet. Deze club van 1924 was niet de oudste in dat dorp, maar werd als zaterdagvereniging wel een van de sterkste op de Noord-Veluwe. Als oefentegenstander was Volharding wel bekend bij DVS en de twee voorlopers. Ook Stormvogels (opgericht in 1932) uit Nunspeet kwam uit in deze tussencompetitie, evenals Quick Elburg.

Na de eerder genoemde oefennederlaag van de Ermeloërs tegen HVC (2-4) begon DVS met een competitienederlaag bij HGM (3-2). De thuisnederlaag tegen Volharding gold al voor de tussencompetitie. Daarna brachten de geelzwarten HVC met 3-1 de eerste competitienederlaag toe, maar drie weken later nam HVC met 6-2 ruim revanche. De eerste was kennelijk in de Tusschencompetitie en de tweede in de reguliere wintercompetitie. NAS werd in Ermelo helemaal zoek gespeeld en de teller stopte pas bij 10-0. Ook HGM moest op het terrein van Knevel met 4-1 buigen voor de Ermeloërs. In deze competitie bleek er altijd een groot verschil tussen NAS thuis en NAS uit. De Spakenburgse club had toen nog niet de kwaliteiten, die het later als IJsselmeervogels wel zou hebben, maar winnaarsmentaliteit zat er al wel. De Spakenburgers konden niet alleen beter uit de voeten op de vaak zompige klei, maar hadden ook vaak voordeel van de arbitrage. In die competitie kwam de leidsman vaak uit de plaats van de thuisspelende club of was zelfs aan de club verbonden. Zo beklaagden HVC en HGM zich erover, dat de scheidsrechter in het vissersdorp wedstrijden te vroeg of juist te laat affloot; steeds in het voordeel van NAS. DVS kwam er echter met een 3-6 overwinning weg. Na deze speelronde was HVC al wel kampioen. De ontmoetingen tussen Sparta en de Ermeloërs daarvoor gaven beide keren een overwinning van de bezoekers te zien en twee keer 2-3. De laatste onder protest van de twee clubs. De gecorrigeerde stand in de wedstrijd HGM-HVC was nog niet in de stand terug te zien, evenmin als de winst van de Puttenaren op NAS. De stand in de competitie in de Afd. XI, 1e klass, waar de Harderwijkers al niet meer te achterhalen waren, was nu als volgt:

De ‘Tusschencompetitie’ was toen nog niet ten einde. Daarin won DVS met 0-5 bij Volharding, waarmee negen van de tien wedstrijden gewonnen waren, en versloeg thuis ook HVC met 3-1. De tweede club van Nunspeet, Stormvogels, kwam in Ermelo met 6-0 duidelijk tekort. Dat zorgde voor de volgende passage in de krant Nunspeet Vooruit van 1 mei 1934: 

Gevolg was, dat de geelzwarten mochten deelnemen aan de landscompetitie van de bond. Dat was overigens oorspronkelijk niet zozeer de wil van de CNVB, die het voetballen onder gelijkgestemden als prioriteit had. De clubs hadden echter de ambitie om het competitie-element wel veel sterker en zo geschiedde. In vergelijking met de KNVB en de Roomse voetbalbond, die onder de grote rivieren zelfs groter dan de eerstgenoemde was, stelde dat landskampioenschap bij de CNVB dan ook niet zo heel veel voor, maar voor de zaterdagvoetballers was het wel een serieuze zaak. Zie hieronder het jaarverslag in de Nieuwe Apeldoornsche Courant van 30 juli 1934met daarin de vermelding van alle afdelingskampioenen in de CNVB

In een knock-outsysteem werd gespeeld om de bondstitel, wat het landskampioenschap van de CNVB opleverde. Dat bracht het sterke DOSK naar Ermelo. DVS zag het belang ervan wel in en plaatste zelfs tribunes, waar honderden toeschouwers plaats op konden nemen; de gemeente zag het belang minder in en weigerde het veld (lees zandvlakte) te besproeien, zodat de eerste wedstrijd op een waren zandverstuiving werd gespeeld. In een boeiend en drukbezocht duel trokken de Kampenaren, weliswaar onverdiend, met 1-3 aan het langste eind. Lees hier het verslag in De Harderwijker van 5 juni 1934:

Ook aan de boorden van de IJssel verdiende DVS meer dan de 1-1, maar de uitschakeling voor het landskampioenschap van de CNVB was een feit. DOSK zou overigens door die christelijke bond voor verdere deelname geschorst worden, omdat het onder de clubnaam deelgenomen had aan atletiekwedstrijden op de zondag. De Ermeloërs mochten die plaats in de volgende ronde echter niet innemen. DES uit Nijverdal werd uiteindelijk bondskampioen. De Harderwijker van 5 juni 1934 deed verslag van de eerste uit de reeks van twee kampioenswedstrijden van DVS tegen DOSK. 
Het eerste seizoen met twee gespeelde competities en een kampioenschap onder de naam van DVS was ondanks alle beperkingen dus wel succesvol te noemen.

Bondsdag CNVB

Als toetje organiseerde de CNVB in het naseizoen bondsdagen, waaraan alle CNVB-clubs en andere christelijke voetbalverenigingen konden deelnemen. Dat bood de mogelijkheid om eens tegen andere, totaal onbekende clubs te voetballen. Zo speelde DVS in Amersfoort in een poule van drie tegen WIA (van 1927, opgericht door een dominee uit Kralingen met vooral een sociale functie) uit Rotterdam en De Roovers uit Veenendaal. De Rotterdammers kwamen weliswaar in de 2^e klasse uit (een klasse lager dus dan de geelzwarten), maar de Rotterdamse Christelijke Voetbal Bond was ongeveer even groot als de CNVB. DVS speelde met 1-1 tegen de Kralingers, die in de tweede wedstrijd met 0-2 van De Roovers verloor. De Veenendalers, die de clubnaam in 1935 in Rood-Wit zouden wijzigen, wonnen met 0-1 van de geelzwarten, zodat de Ermeloërs verder uitgeschakeld waren in het toernooi.

Het tweede elftal van DVS speelde in dat seizoen tegen de tweede elftallen van de competitiegenoten van het eerste. In die competitie (2^e klasse) was HVC ook de sterkste, maar de Ermeloërs hielden het Puttense HGM er wel onder. Ook dat tweede elftal kwam op de Bondsdag in actie in Amersfoort. De condors uit Rotterdam (0-3) en Excelsior (1-1) hielden de Ermeloërs uit de volgende ronde. De junioren van DVS troffen onder de naam WAC zowel de A- als de B. De wezen uit Den Haag hadden de Bondsdag daarvoor al op hun naam geschreven. De geelzwarte jeugd verloor van de A-junioren (0-4) en wonnen van de B (4-1). Tussendoor werd gelijkgespeeld tegen Sparta A (1-1). Die bondsdagen golden in die tijd als het grootste sportevenement in het land.

Tot zover een overzicht van het eerste verenigingsjaar van DVS.

(Versie 20230711)