DVS’33 Ermelo oefent in aanloop naar beker tegen Spakenburg

Hoewel er natuurlijk wel concurrentie ingeschat werd van clubs zoals Katwijk en het sterrenensemble van AFC werden de ambities voor de titel in de Tweede Divisie luid uitgesproken door Spakenburg. Vooralsnog blijven de verrichtingen in het seizoen ’21-’22 achter bij die aspiraties. Waren de 2-0 nederlagen bij Sportlust’46 en de 0-2 thuis tegen Hoofdklasser Eemdijk al voortekenen voor het verloop van de huidige jaargang. De laatste riep in ieder geval al harde geluiden op, want verliezen van de “Diekers” werd toch als beschamend ervaren. Anderzijds is zo’n nederlaag nog wel verklaarbaar, want gehaalde spelers van niveau kunnen zich soms moeilijk opladen voor dat soort prestigeduels en dat eergevoel wordt dan met name opgebracht door de twee klassen lager spelende plaatsgenoot. VVOG, natuurlijk wel een club van naam, moest er daarna met 6-1 aan geloven.


Op 23 augustus bestond sv Spakenburg 90 jaar en trad voor die gelegenheid in de oefenwedstrijd tegen HHC in retroshirts aan.

De competitie begon voor de “Blauwen” thuis tegen de beloften van FC Volendam en dan is een uitslag altijd ongewis. Het werd 2-2. Scheveningen, dat traditioneel zwak start in een competitie, hield daarna de drie punten op “Houtrust”. Vervolgens thuis tegen een vermeende concurrent voor het kampioenschap, Katwijk. Dat kan natuurlijk altijd verloren worden en dat gebeurde ook met 2-3. Op bezoek bij Kozakken Boys werd met 3-3 het tweede punt gepakt. Nog altijd heel schamel na vijf wedstrijden. De eerste winst volgde een ronde later en die was natuurlijk cruciaal. De “Veense Blauwen”, GVVV werd met 2-0 naar huis teruggestuurd. In de tweede voorronde voor de KNVB Beker vormde het Veldhovense UNA met 5-2 geen groot obstakel. Mogelijk ook een wedstrijd om zelfvertrouwen uit te halen. In de twee daaropvolgende uitbeurten werd het daarna 3-1. Eerst was Rijnsburgse Boys met die cijfers te sterk en vervolgens ook laagvlieger ASWH. De laatste twee wedstrijden bleef Spakenburg ongeslagen. Excelsior Maassluis verliet “De Westmaat” met 4-2 en in Hardenberg volgde de wonderbaarlijke ontsnapping. HHC leidde vijf minuten voor tijd nog met 3-0, maar door een eigen doelpunt van de thuisclub, de 3-2 door oud-HHC’er Koos Werkman en Floris van der Linden boog Spakenburg die achterstand in de extra tijd nog om in een 3-3 gelijkspel. De laatste doelpuntenmaker is met acht treffers wel de schaduwschutter in de topscorerslijst van de Tweede Divisie. Wellicht heeft het herstel ingezet, maar over negen ronden is de vangst natuurlijk ondermaats.

 

Ook bij DVS was de oogst aanvankelijk te gering. De productie hield na de 0-1 bij de Ajax-amateurs en de 1-1 thuis tegen Staphorst geen gelijke tred met het vertoonde spel. Er volgden zelfs twee nederlagen (2-1 bij Harkemase Boys en 0-1 tegen Sportlust’46), voordat er met minimaal verschil gewonnen werd bij GOES (1-2). In de voorronde thuis tegen Tweededivisionist Noordwijk werd het een echt cupduel, dat uiteindelijk na de 2-2 door strafschoppen in Ermelo’s voordeel werd beslist. DVS betaalde daarvoor de tol in de thuiswedstrijd tegen FC Lisse (1-2), maar toonde na een mindere eerste helft in Heemskerk met een 1-0 achterstand in 135 minuten voetbal een grote effectiviteit aan de dag. In de resterende 45 minuten tegen ODIN’59 werd het 1-4 en in de Derby van de Veluwe wezen de geelzwarten aartsrivaal VVOG met 5-0 terug. Was het lek nu definitief boven?

In Veenendaal slaagde DVS er aan de rode kant van “Panhuis” niet in om die lijn door te trekken. In een matige eerste helft met nauwelijks dreiging van Ermelose kant. DOVO had zelfs de beste kans van de hele wedstrijd, terwijl Daan Huiskamp zijn ploeg zowel voor rust als erna met uitstekende reddingen voor een achterstand moest behoeden. Met invaller Benjamin Roemeon waren de Ermeloërs in het tweede bedrijf overigens wel gevaarlijker, maar over de 0-0 eindstand mocht eigenlijk niemand klagen.

 

Met Daan Huiskamp is ook een naam genoemd, die eerder de Spakenburgse belangen diende. De doelman verliet in ’17 na vijf jaar DVS om bij de “Blauwen” onder de lat te gaan staan. Mede door een blessure in een bekerwedstrijd zat hij echter meer op de bank en vertrok een jaar later naar sc Genemuiden om in ’19 weer terug te keren naar de geelzwarten. Ook DVS-trainer Peter Wesselink was actief aan de blauwe zijde van “De Westmaat”. Hij volgde daar in ’12 André Paus op, die zijn dienstverband daar nog besloten had met de titel van de Topklasse Zaterdag en het algeheel landskampioenschap bij de amateurs. Een opvolger kan het waarschijnlijk nooit beter doen. De Apeldoorner werd in oktober van dat jaar alweer afgewisseld Johan de Kock, die de status van Topklasser pas in de nacompetitie veilig stelde. Inmiddels oud-DVS’er Roald de Vries droeg vanaf ’11 voor een seizoen het verticaal blauw-wit gestreepte shirt. De van oorsprong linkermiddenvelder, die bij de geelzwarten vooral furore maakte als ‘moderne’ linksback had bij Spakenburg echter een bijrol en keerde in ’12 weer terug naar de Ermelose Sportlaan. Inmiddels geeft de geboren Ermeloër bij Batavia’90 als centrale verdediger vorm aan de ambities van Lelystads jongste club. Een andere speler, die zowel een verleden bij DVS als bij Spakenburg had, is Remco van Lopik. Hij verdedigde het doel van beide clubs en is alweer jaren actief als keeperstrainer. Ook Vince Gino Dekker staat nog op de huidige elftalfoto van de A-selectie. Hij vertrok vanuit de F-jes van DVS naar die van Ajax en groeide op met Donny van de Beek, maar brak niet echt door in de hoofdmacht en floreerde dus ook niet in CL-wedstrijden, zoals Real Madrid-Ajax. Via AZ en Go Ahead Eagles gleed hij af naar het (veredelde) amateurvoetbal en kwam terecht bij sv Spakenburg. De voetballer weigerde recent echter in te vallen in een wedstrijd en is door trainer Eric Meijers verwezen naar de B-selectie.

 

Het aantal vertrekkers van vijf voor dit seizoen viel eigenlijk wel mee. Daar kwamen er acht voor terug. Robin Eindhoven kwam van Telstar, Roy Tol van Jong FC Volendam, Joël Amakodo van HHC, Boy van de Beek, alsmede Lowie van Zundert van De Treffers, Yannick Zeeman van DOVO en Jeffrey van de Groep uit de eigen kweek. Ravelino Junte was clubloos na HHC en had daarvoor ervaring bij Almere City FC en Jong FC Twente.

Eric Meijers is sinds half november 2019 hoofdtrainer bij sv Spakenburg, toen hij het stokje overnam van John de Wolf, die tussentijds naar Feyenoord vertrok als assistent van Dick Advocaat. Daarvoor trainde Meijers VVSB, waarmee hij verraste in de KNVB Beker. Het gat bij de “Bavo” werd opgevuld door Richard Plug, die DVS daarmee vroegtijdig verliet. De naam van Eric Meijers was vooral bekende van Achilles’29, waar hij vanaf 2002 liefst tien seizoenen achtereen de amateurs trainde en twee keer kampioen werd. Door die laatste promoveerde de club zelfs naar de Eerste Divisie, waar hij na een periode bij Helmond Sport in 2015 voor vier jaargangen terugkeerde. Daar maakte hij het begin van het verval van Achilles’29 mee. De club degradeerde drie keer op rij. Door de coronapandemie heeft hij niet kunnen laten zien, waar hij met sv Spakenburg staat.

In de laatste competitiewedstrijd tussen SVS en DVS was Eric Meijers dus nog niet werkzaam bij de “Blauwen”. Dat duel vond plaats op 17 februari 2018, toen de Ermeloërs Spakenburg met 5-1 van het veld poetsten en daar was geen doelpunt te veel aan. Thuis hadden de “Blauwen” toen met 2-1 wel een doelpunt te veel gekregen, aangezien de Ermeloërs daar domineerden en de betere kansen kregen. De 5-1 was al de tweede eclatante overwinning van de geelzwarten op de Westmaat-bewoners. Zoals verwacht werd de laatste wel kampioen. In de Topklasse in ’15-’16 toonden de “Blauwen” zich weinig gemotiveerd en gingen er in Ermelo met 4-0 op. In Spakenburg werd het eerder 1-1. Heel vaak speelde DVS niet in competitieverband tegen de grootmacht. Daarvoor was het namelijk in ’92-’92 in de 1e klasse (voordat die in ’96 Hoofdklasse ging heten). Toen won de huidige Tweededivisionist op de Veluwe nog met 0-4, terwijl de latere 1-1 op “De Westmaat” DVS hielp om zich te handhaven. Daarvoor stonden de clubs nog maar een seizoen in competitieverband tegenover elkaar. Dat was in ’47-’48, toen de club na de fusie met gymvereniging Lycurgus de naam veranderde in sv Spakenburg. De club stond toen nog bekend onder de naam Windvogels en was net gepromoveerd naar de 4e klasse KNVB, waar DVS al een jaar in vertoefde. Na een eerdere oefenwedstrijd tussen de twee verenigingen, die in een 3-1 overwinning voor de Spakenburgers eindigde, won de promovendus in Ermelo met 2-3. Aan de boorden van het IJsselmeer werd het vervolgens 3-1.

 

Hoewel de club met het geboortejaar 1931 een jaar ouder is dan IJsselmeervogels, is Spakenburg eigenlijk altijd in achtervolging op de “Rooien”. Opgericht onder de naam Stormvogels (in 1937 gewijzigd in Windvogels), waren de “Blauwen” voorbestemd om in de 30-er jaren al in competitieverband tegen DVS te voetballen. Drie Spakenburgse clubs zouden voegen bij de nieuw gevormde West-Veluwse klasse van de CNVB. Dat deed achteraf alleen NAS, het latere IJsselmeervogels. Het Spakenburgse voetbal kon zich toen nog niet meten met DVS, dat in de competitie in Ermelo met 10-0 won. Met dezelfde cijfers ging het toenmalige SFC, opgericht in ’32 en een jaar in de UPVB uitkwam, in de laatste dagen van die club bij DVS onderuit. Tot ’35 beperkt Stormvogels zich tot vriendschappelijke wedstrijden en toernooien en zijn er geen ontmoetingen met DVS bekend. Vanaf ’35 speelde de club in de UPVB. Vanaf ’41, een jaar nadat alle voetbalbonden met elkaar fuseerden tot de KNVB met daaronder nog allerlei ‘onderbonden’, was het mogelijk dat de geelzwarten Stormvogels in competitieverband zouden treffen. In de Afdeling Utrecht bleef DVS echter altijd gescheiden van de twee clubs uit Spakenburg. Pas in ’46 ontmoetten de Ermeloërs IJsselmeervogels voor het eerst in de strijd om het algeheel kampioenschap van de Afdeling Utrecht. Die werd in toernooivorm ook nog samen met SSVU in DVS’ voordeel beslist. De drie genoemde verenigingen promoveerden. Voor de Ermeloërs was dat al de tweede keer, dat dat succes na ’42 gevierd werd. Daarbij mag opgemerkt worden, dat de Spakenburgse clubs in de bezetting tijdens de oorlogsjaren niet deelnamen aan competitievoetbal.

 

Overigens had het District West 1 in navolgeng van West 2 al in ’41 een 4e klasse in de KNVB kunnen hebben, als de Amsterdamse toonaangevende zaterdagclubs meegewerkt hadden. Die verenigingen waren vooralsnog groot geworden in de kantoor- en bedrijfsvoetbalbond en gaven er de voorkeur aan om de ‘AVB’ te spelen. Sterke clubs als destijds IJmuiden, SIZO (uit de afdeling Haarlem) en Huizen, Zuidvogels, IJsselmeervogels, Spakenburg, SSVU, DOVO en DVS bleven zodoende aangewezen op de Afdeling Utrecht. De Ermeloërs en de ‘Vogels’ ontworstelden zich daar dus als eerste aan; Spakenburg volgde een jaar later en had de achtervolging dus met succes ingezet. Tot de invoering van de Topklasse in ’10 zouden de twee Spakenburgse clubs onafgebroken op het hoogste niveau spelen, hoewel dat voor beide met de invoering van de 1e klasse in ’70 niet vanzelfsprekend gaan. Waar IJsselmeervogels in VRC in de strijd voor promotie van zich af moest houden, promoveerden de “Blauwen” na een veelbesproken beslissingswedstrijd in Ermelo tegen Go Ahead Kampen. Het leverde de meest meeslepende lokale derby in het amateurvoetbal op. De meeste prijzen kwamen bij de “Rooien” terecht (7 landstitels bij amateurs) tegenover twee voor Spakenburg (naast de vijf algeheel zaterdagkampioenschappen). Voorwaar een palmares om trots op te zijn. Twee van die zaterdagtitels kwamen tot stand na de invoering van de Topklasse in ’10 (’12 en ’14). In de top van de piramide in het amateurvoetbal waren grote Spakenburgs successen niet meer vanzelfsprekend. IJsselmeervogels verloor in ’16 zelfs de slag naar de nieuwe Tweede Divisie en hadden de “Blauwen” voor een jaar een voorsprong op de aartsrivaal. Het jaar daarop waren de rollen weer omgedraaid na de enige degradatie van sv Spakenburg in de clubgeschiedenis. Sinds de invoering van de Tweede Divisie kon de botter voor geen van de twee Spakenburgse grootmachten uitvaren om de kampioenen te onthalen. De ambities voor dit seizoen waren duidelijk, maar vooralsnog moet Spakenburg op de ranglijst eerst nog weer in achtervolging op de “Rooien”. Als 20 november de ‘Moeder aller Derby’s’ weer op de rol staat (bij IJsselmeervogels) kan het er maar weer zo heel anders uitzien.