DVS’33 VR1 weet geen punten te pakken tegen DSS VR2

Op deze winderige 9 februari stond het eerste competitieduel in de tweede seizoenshelft gepland voor DVS’33 VR1. We hadden een rommelige voorbereiding gehad vol afgelaste wedstrijden en blessures. Een flink aantal van die blessures zorgde ervoor dat we met een zwaargehavende selectie moesten aantreden tegen DSS VR2. Team kneus nam inmiddels meer plaats in op de bank dan de fitte wissels. Gelukkig kwamen Heidi en Erika uit de MO19 ons versterken. Bedankt voor jullie inzet meiden!

Klokslag 14.30 uur floot arbiter De Groot voor het begin van het duel. We begonnen met de wind in het gezicht, wat betekende dat we een flink aantal afstandsschoten konden verwachten. En dat is precies wat er gebeurde. De speelsters van DSS legden aan van allerlei afstanden en door de sterke wind vloog de bal steeds met flinke vaart op Heidi af. Gelukkig wist zij haar doel schoon te houden, met hier en daar wat hulp van het witte aluminium om haar heen. Zo bestonden de eerste 20 minuten van de wedstrijd uit ballen op de lat en paal en hartverzakkingen op de bank. Ondanks ons slordige en gehaaste spel en de vele kansen voor DSS leken we met de brilstand de rust in te gaan. Toch kwam daar na ruim 30 minuten spelen verandering in. Bij een aanval van DSS liepen we al verdedigend achteruit en kwam een aanvalster één op één met Heidi. In eerste instantie wist onze goalie te redden, maar de rebound belandde toch in het netje: 0-1. Na dit doelpunt bleef het wedstrijdbeeld hetzelfde. Slordigheid en onrust overheersten ons spel en we gingen dan ook rusten met een 0-1 achterstand.

Na 45 minuten uitwaaien was het tijd om even bij te komen in de luwte van de kleedkamer. De 1^e helft was al net zo chaotisch als het weer en we mochten van geluk spreken dat we maar één tegendoelpunt hadden gekregen. Om ervoor te zorgen dat het in de 2^e helft bij dat ene doelpunt zou blijven, moesten we minder ruimte achter de verdediging laten liggen en gebruik maken van de wind in de rug. In de 1^e helft hadden we gezien dat van grote afstand schieten in deze situatie levensgevaarlijk kan zijn, dus we namen onszelf voor om vooral niet bang te zijn om dat ook eens te proberen.

Terug op het verwaaide veld bleek dat het makkelijker gezegd dan gedaan was om met de wind in de rug rustig te blijven voetballen. Daarnaast leek de wind ook nog eens een beetje gedraaid te zijn, waardoor veel ballen aan de rechterkant van het veld over de zijlijn vlogen. Wel kregen we meer kansen dan in de 1^e helft. Zo mocht Marlou van afstand aanleggen, maar zij wist helaas het net niet te vinden. Na 60 minuten spelen kwam Cynthia in het veld voor de moegestreden Carlijn. Ook zij kreeg een kans, namelijk een één op één met de goalie uit Haarlem, maar helaas wist ook zij niet tot scoren te komen. De tweede wissel vond plaats na 65 minuten spelen en daarbij nam Erika de plek van Isabelle in het hart van de verdediging over. Ondanks de wind in de rug en de nieuwe energie in het veld kregen we geen hele grote kansen meer. Zelfs het “hier is weer een half doelpunt” bij elke corner van eeuwige optimist Arie mocht niet baten. We kregen de bal weer eens niet tegen de touwen, speelden slordig en wisten elkaar vaak net niet te bereiken. Kortom, de precisie en scherpte ontbrak. Na 75 minuten kwam Paula in het veld voor Joy. In de hoop meer dreiging voorin te creëren, gingen we de laatste 15 minuten één op één spelen. Misschien zou het Ermelo’s kwartiertje toch nog een positieve draai aan deze wedstrijd kunnen geven. Ook nu weer kregen we corners en kwamen we in de buurt van de 16 van DSS, maar het wilde niet lukken om echt gevaarlijk te worden. Daarnaast maakte DSS gretig gebruik van de ruimte die viel door onze aanvallende speelwijze. Hierdoor konden zij 5 minuten voor het einde de wedstrijd in het slot gooien door de 0-2 te maken. Kort hierna floot de dienstdoende arbiter voor het einde van deze chaotische en stormachtige wedstrijd.

Helaas hebben we de eerste competitiewedstrijd van de tweede seizoenshelft niet winnend af kunnen sluiten. Maar niet getreurd, volgende week krijgen we opnieuw de kans om onszelf te bewijzen. Dan mogen we laat in de middag afreizen naar Amsterdam voor het duel met WV-HEDW VR1. Op naar de eerste drie punten van 2019!

Zaterdag mogen we dan niet gewonnen hebben, maar reden voor een feestje was er toch. Onze verstrooide professor op 10, we hebben het natuurlijk over Mariëlle, is namelijk al 25 jaar lid van DVS’33! Om dit heuglijke feit te vieren mocht ze een speldje in ontvangst nemen in een overvolle kantine. Kortom, reden genoeg voor een biertje en blije gezichten als afsluiter van deze zaterdagmiddag!