DVS'33 VR1 liet de zon schijnen

Op zaterdag 23 maart stond voor DVS'33 VR1 om 14.30 uur de thuiswedstrijd tegen DTS'35 Ede VR2 op het programma. Een tegenstander die tot de winterstop nog in de top 3 meedraaide, maar nu afgezakt was naar de nummer 6. De uitwedstrijd in november speelden we op een hobbelveld met als eindstand 1-1, maar vermoedden wij dat het veld toentertijd ook in hun nadeel heeft gewerkt. Nu op een goed kunstgras zou er toch een winnaar uit deze wedstrijd moeten komen...

Scheidsrechter N. van Engeland riep beide teams nog even bij elkaar om het een en ander duidelijk te maken, waarna onze stoere pupil van de week Siem de 1e goal al wist te maken met een gesigneerde bal van de dames van DVS. Een paar minuten later trapte DTS af. Al gauw zette DVS druk, zoals afgesproken, maar niet lang daarna veranderde het spel in iets chaotisch. Het ging niet héél slecht maar eigenlijk zat ook niemand er lekker in. Een paar aanvallen van zowel DVS als DTS leverden nog niks op, toen er in de 25^e minuut uit het niets werd gescoord door de nummer 11 van DTS; een afstandsschot dat fraai in de verre hoek werd geschoten. We lieten de koppies niet hangen en bleven doorvechten tot het fluitsignaal om een kwartiertje rust te houden, met als tussenstand nog steeds 0-1.

Onder het genot van een banaantje en wat mandarijnen hier en daar werd de rumoerige 1^e helft besproken. Niet alles verliep volgens plan en we waren niet scherp en fel genoeg. DTS was ons steeds een stapje voor en daar moest verandering in komen, wilden we deze zaterdag niet met lege handen van het veld af lopen. Marielle werd gewisseld en vertrok met een motiverend “pak ze” naar haar werk. Henrieke kwam voor haar het veld in en verder werd Naomi gewisseld voor Jolinde. Laatstgenoemde nam haar vertrouwde linksbackpositie in, Diede schoof naar rechtsback, Marloes kwam op tien te spelen en Henrieke positioneerde zich naast Shanna. Met hernieuwde moed en energie traden we aan voor de 2^e helft.

Zoals afgesproken in de rust begonnen we de laatste 45 minuten scherper en feller dan de eerste 45. De achterhoede, bestaande uit Jolinde, Deborah, Isa en Diede, zat er kort bovenop en maakt het de aanvalster uit Ede moeilijk. We hadden het zelf ook zeker niet makkelijk, maar we konden genoeg weestand bieden om de spanning terug te brengen in de wedstrijd. Na 65 minuten spelen verliet de moegestreden Deborah het veld en kwam het veld in. Zij nam haar positie op rechtsbuiten, Sabrina schoof naar het midden van het veld en Marloes schoof naar voren om naast Paula te spelen. Met deze wisselingen hoopten we wat extra dreiging te veroorzaken op de helft van DTS. En mét succes, want mede dankzij deze tactische zet van trainer Rob, waren wij vaker voor de goal van DTS te vinden. Zo ook na 80 minuten spelen. Halverwege de helft van DTS veroverde Marloes de bal, terwijl Latisha al klaar stond op rechtsbuiten om de bal te ontvangen. Zij maakte een goede actie en gaf de bal strak voor de goal. Paula toucheerde het leer nog net (of net niet, daar zijn we nog niet over uit), maar het was uiteindelijk Joy die de bal achter de keepster uit Ede werkte. Zo stond het opeens 1-1! Een gelijkspel tegen deze tegenstander zou niet verkeerd zijn, maar we wisten dat er meer mogelijk was. Iedereen pepte elkaar nog een keer op en de support langs de lijn van onze meelevend aanhang zorgde voor het laatste beetje kracht dat we nodig hadden om de dreiging door te zetten. 7 minuten na de gelijkmaker kwam de bal opnieuw bij Latisha terecht. Zij leek nog energie voor tien te hebben, omspeelde haar directe tegenstander en haalde net buiten de 16 uit met links. Als in slow motion leek de bal over de keepster van DTS te vliegen, maar het gebeurde toch echt! 2-1! Wat een blijdschap, onze doelpuntenmaakster hing opeens in de lucht, Paula kreeg spontaan kramp en ook de bank deed een vreugdedansje. Nu was het zaak om de laatste minuten van de wedstrijd keihard te knokken voor én met elkaar om die drie punten in Ermelo te houden. De arbiter van vandaag staat erom bekend om de blessuretijd flink uit te rekken, dus we waren voorbereid om nog zeker 10 minuten spelen. In deze zenuwslopende slotminuten (vooral Shanna scheen het zwaar te hebben, spannend hè?) kregen we nog een paar corners voor onze kiezen en belandde de bal keihard op de kruising, maar toch bleef de stand 2-1. Na 95 minuten slopend voetbal was daar eindelijk het verlossende eindsignaal. De eerste drie punten van de 3^e periode waren binnen, en hoe!

Natuurlijk moest deze mooie overwinning gevierd worden met een biertje in de kleedkamer, een lekker muziekje en veel uitgeputte rode koppies. Wat een goed gevoel levert zo’n wedstrijd op! Heidi, bedankt dat je ons uit de brand wilde helpen. Je hebt een topwedstrijd gekeept!

We mogen trots zijn op onszelf en op elkaar en we kunnen als team volgende week vol goede moed afreizen naar Utrecht. Daar spelen we om 14.00 uur tegen Sporting’70 VR2, dat op dit moment zowel op voetbal als op organisatorisch gebied in zwaar water verkeert. Ondanks de chaotische situatie daar mogen we deze tegenstander absoluut niet onderschatten. Als we de strijdlust van vandaag meenemen naar volgende week, belooft het weer een mooie voetbalzaterdag te worden. Op naar de volgende 3 punten!